Newydd wylio rhaglen Ffion Dafis, DRYCH: Un Bach Arall?’, a dyma’n hanes i o pam dydw i ddim yn yfed alcohol.
Fy ffrind gore nath brofi i fi bod pethe yn gwella. Ma hi’n amhosib i roi mewn i eiriau pwysigrwydd fy ffrind gore i fi.
Mae gen i fwy o brofiad o iechyd meddwl nawr, tua 15 mlynedd, a dim amheuaeth o gwbwl bod meddyginiaeth yn hanfodol i fi.
Dwi newydd ddod nôl heddi o wythnos o wyliau gyda’r teulu tu allan i Barcelona. Lyfli… wel, mor lyfli gall gwyliau bod i rywun sy’n dioddef o iselder a gorbryder.
Ar ôl bod mewn sefyllfa na ddylsai neb fod ynddi, sef teimlo bod dy fywyd ddim gwerth i fyw, a fuasai neb yn dy golli, es i at yr heddlu, a datgan y cyfan iddyn nhw.
Wedi’r cyfan, o’n i nawr yn ‘oedolyn annibynnol a dydi oedolyn annibynnol ddim angen therapi’, dywedais i fy hunan.
Ti a’r byd. Yn fy erbyn i. Dyna sut dwi’n teimlo. Dwi mor unig.
Yn lle byw mewn tywyllwch gyda mymryn o oleuni.. rwy’n byw yn y goleuni gyda mymryn o dywyllwch.
Y peth mwyaf dwi wedi ei ddysgu am ddychwelyd i’r gwaith ar ôl salwch meddwl yw nad oes ‘ar ôl’ wirioneddol yn bodoli.
Cost Anxiety. Be dwi’n feddwl ydi mewn ffordd ydi be ma anxiety yn gostio i fi.
Tydi anxiety ddim yn un shade, be dwi’n feddwl ydi, mae o’n wahanol i bawb gan fod profiad pawb gyda anxiety yn bersonol iddyn nhw.
Yr her a’r sialens o wynebu iselder ac ymdopi â’r stigma a’r diffyg darpariaeth a chefnogaeth sydd ar gael.