Mis Medi: Mis Atal Hunanladdiad. Dwi ‘di pendroni gymaint dros beth i’w gynnwys yn y blog yma. Pendroni os ddylwn i ei ‘sgwennu o gwbl i ddweud y gwir.
Ges i sawl breakdown yn yr ysgol ac adref, gan gynnwys sawl pwl o bryder yn toiledau’r merched yn ystod amser ysgol neu adref yn fy ystafell wely ar fy mhen fy hun.
Dros y misoedd diwethaf mae hunanladdiad wedi dod yn fwy personol i mi gan mod i wedi bod yn teimlo’n hunanladdol. Mae nhw wedi bod y misoedd gwaethaf dwi erioed wedi eu profi.
Ers i mi fod yn yr ysgol uwchradd dwi’n teimlo fy mod i wedi cael trafferth hefo fy mhwysau.
Mae yna dri rhan i’r stori: plentyndod, angau’r arddegau, a thyfu lan.
Ac y gwir ydi, mi fysa beth ddigwyddodd i Sarah Everard wedi gallu digwydd i unrhyw ferch, a dyna sy’ rili wedi hitio adra.
Bob un diwrnod, ‘da ni’n mewnoli’r feddylfryd bod rhaid i ni edrych ryw ffordd benodol er mwyn cyrraedd ryw lefel o fod yn ‘ddymunol’ a ‘deniadol’.
Plis, plis, peidiwch byth â gofyn i rywun pam nad ydyn nhw wedi cael plant eto, ‘dych chi byth yn gwbod beth ma’ nhw wedi bod drwyddi.
O’n i’n ymdopi’n iawn gydag aros adref, bod gyda’r gwr a’r plant pob dydd, gweithio ac addysgu 3 o blant ifanc o adref.
Dwi ofn, gyda’r feirws a’r hunan ynysu yma taw cyfnod gwael iawn sydd ar y gweill. Mae’n anodd iawn derbyn ffordd da o ddelio efo hwn.
Dwi’n stryglo. Dwi’n poeni. Dwi ofn. Ydw i’n iawn i ddweud mod i newydd ddisgrifio yr hyn sy’n mynd drwy feddwl pawb ar hyn o bryd? Mae’r sefyllfa ‘ma yn hunllef. Dwi ofn y peidio gwybod beth sy’n dod nesaf.
Dyma fy llythyr at y nith neu nai na chefais i fyth gyfarfod.