Mae’r erthygl hon yn wreiddiol am sut i gymdeithasu eto ar ôl cyfnod o iselder, ond mae’r wybodaeth yn ddefnyddiol hefyd ar gyfer y rhai ohonom sy’n dechrau dod i’r arfer â chymdeithasu eto ar ôl y cyfnod cloi.
Pan fyddwn ni wedi bod yn byw efo iselder neu gyflwr iechyd meddwl arall ers tro, mae’n hawdd teimlo’n ynysig. Yn aml gall pobl drio aros mewn cysylltiad â ni, ond efallai byddwn yn eu gwthio i ffwrdd ac yn stopio mynd i ddigwyddiadau cymdeithasol. Yn y pen draw, efallai ein bod yn dymuno dechrau cymdeithasu eto, ond pan nad ydym wedi cymdeithasu ers tro gallwn deimlo ychydig ‘allan o ymarfer’.
Bybl bach saff i mi ers 3 mis bellach, yn daclus a del mi roedd y tŷ yn ei le, a phob papur, pensel, cwpan a threfn y dydd yn gadarn yn ei le. Fi yn gweithio, Osh yn ‘neud ei waith ysgol, a’r peiriant coffi yn canu. Amser brecwast, cinio a swper mewn trefn, sgwrsio dros fwyd, mwydro, canu a dawnsio. Bywyd saff. Er yr holl ofn tu allan, roedd adra, y tŷ, yn le caredig ac yn rywle glân, ac yn le i guddiad a chrio yn ddistaw bach. Facetime a Zoom, y sgwrsio di-ri, y gwenu cogio bach – ond ni oedd bia’r drefn, ni oedd yn gyfrifol, ni oedd yn gwarchod ein bybl bach ni. Roedd hi’n saffach ar ben dy hun – yn dy feddwl bach dy hun. 
