Gorbryder cymdeithasol
Felly, dyma ni. Dyma fi’n trio gwneud synnwyr o’r cyflwr sydd wedi rheoli rhan helaeth o fy mywyd. Fydd o ddim yn bosib o gwbl i mi sôn am bob dim, mae o’n fatar cymhleth, ond mi wnai drio ‘ngora.
Mae o’n fwy na swildod. Ma’ pawb yn mynd yn shei weithia’ – y gwahaniaeth ydi bod sefyllfaeoedd cymdeithasol yn gwneud i rywun efo gorbryder cymdeithasol deimlo’n sâl yn gorfforol, ac yn gallu cymell panic attacks mewn rhai achosion.
Geshi ddim y diagnosis ffurfiol nes oni rhyw 15/16 oed, ond wrth edrych yn ôl ar fy ymddygiad cyn hynny, dwi’n gallu gweld bod y cyflwr yn bresennol pan oni mor ifanc â 12.
Un enghraifft o hyn ydi pan dwi’n cofio’r adega’ oni’n ca’l fy ngwahodd allan i siopa/sinema efo fy ffrindia’ ar y penwythnosa’, a mi fyswn i’n gwrthod yn amlach na dim. Peidiwch â cham-ddallt – oni *isho* mynd a cha’l fy nghynnwys mewn petha’, ond o’dd ‘na wbath yn codi ofn arna i – doedd o’m yn amlwg i mi ar y pryd, ond o’dd ‘na wbath yn fy nal i nôl.